Lang geleden vlogen er vier bijtjes rond in een koninkrijk genaamd ‘’De gehaaste maatschappij’’. Er was een schaarste aan voedsel en de koning riep het volk bijeen. ‘’Lieve burgers, we zijn te gretig geweest en onze voedselvoorraad raakt op! Ik vraag jullie met spoed om voedsel te verbouwen! Einde bericht’’. Het volk rende als een kip zonder kop rond en ging direct aan de slag. Iedereen dacht groots en had prachtige plannen. De vier bijtjes wilde ook wat bijdragen aan het koninkrijk. Ze zoemden langs alle boeren, maar die keken niet naar hen om en werkten als een bezetene door.  

 

De bijtjes vlogen verder en kwamen langs een klein schattig huisje. In de achtertuin zagen ze een oude boerin de tuin harken. Ze konden zien dat ze met passie werkte aan een bijzondere en kleine moestuin, maar echt hard groeien deed het nog niet. De bijtjes voelden zich meteen verbonden met de oude boerin en besloten de lieverd te helpen.  

 

Langzaam zoemden ze dichterbij. De boerin zag ze aankomen en greep snel een krant uit de bijkeuken. Nog net wisten de bijtjes de meppende boerin te ontwijken. Hun goede bedoelingen waren weer niet aangekomen en getreurd vlogen ze weg. Ze worpen nog een laatste blik op het schattige huisje en zagen de oude boerin hard op haar billen vallen. Met veel pijn en moeite schuifelde ze haar huisje in.

 

De boerin pakte een flinke hand pijnstillers en kroop haar bed in. De bijen trommelden ondertussen al hun zoemende vriendjes op en samen keerden ze terug naar de tuin. Wanneer de oude vrouw het bekende geluid van de bijen hoort, mompelt ze: “Daar gaat mijn tuin! Dit komt nooit meer goed…”. De vier bijtjes sluiten voorzichtig de gordijnen en de boerin valt in een lange, diepe slaap.

 

De bijtjes gaan hard aan de slag om de tuin te bestuiven en de groei te stimuleren. Na wekenlang werken, groeit alles als kool. Voorzichtig vliegen de vier bijtjes naar het huis van de boerin om de gordijnen te openen en haar te wekken. Wanneer de warme zonnestralen haar wangen raken, ontwaakt ze. Ze kijkt uit het raam en kan haar ogen niet geloven. In de tuin blinken knalrode tomaten, frisse appels, zoete aardbeien en knapperige paprika’s.

 

Een kleine vlinder vliegt naar haar toe en fluistert in haar oor: “Lieve boerin, bijen heb indirect een rol van 30% in de voedselketen van de mens.” Dan dringt door dat de bijen ervoor gezorgd hebben dat haar tuin er zo heerlijk uit ziet. Inmiddels is het koninkrijk weer voorzien van een grote hoeveelheid voedsel en geeft de boerin iedereen mee dat het de kleine dingen zijn die er toe doen.